МАЈКАТА: А нам ни останува само споменот на оние утра кога станувавме толку рано за да им направиме појадок. Да. Лепчиња со путер и млеко. А потоа одевме на училиште. Чекоревме по утринските улици,еден до друг, и ја носевме малата ученичка чанта за да не се изморат премногу. Малите принцови. А пред училиште тие не гушкаа со толку доверба. Со толку нежност. Потоа исчезнуваа во училишниот двор, со дугите синови кои исто така еден ден ќе ги заборават своите мајки за да си го живееат својот живот!