Меѓу преостанатите и сочувани грчки трагедии на Еврипид, Бакхи се издигнува заради неколку тематски и формални причини, но можеби најважна е таа што Бакхи–те ја содржат алузијата на театарот сам по себе и фактот дека тие говорат за неговата скриена моќ и нашето цивилизациско сознание: моќта на раскажување приказни.Можеме да кажеме дека Бакхи се прапочеток на „метатеатарскиот” текст.
Овој текст е длабока загатка за релативноста и променливоста на нашиот идентитет. Студија за тоа во што го препознаваме божественото, истовремено и потсетник дека тоа, „божественото” доаѓа во облици коишто не сме спремни да ги прифатиме и да ги препознаеме.
Бакхи не е текст што јасно ни ја отвора поделбата на протагонист – антагонист, текст кој повлекува линија помеѓу доброто и злото, туку нè потсетува дека овие опозиции се создадени и форматирани од човекот, односно човекот, со својата способност за дефинирање и разложување (анализирање), не е во можност да ја разбере вистинската природа на појавната стварност.
Но, можеби најинтересното прашање со кое се занимаваме во нашата претстава е: зошто нашиот идентитет, наместо во вредностите кои ги делиме и за кои се бориме, пред сè е конституиран „со она другото” – непријателство спрема „надворешниот противник”? Дали на тој начин криеме дека вистинскиот „непријател меѓу нас – сме самите ние?”; дека сме вистински странци на себе си и едни на други, односно дека ништо не нè саботира повеќе отколку општествените препреки коишто самите си ги наметнавме.
Игор Вук Торбица, режисер

Ова не се само Бакхи на  Еврипид, ова се и нашите бакхи, што  знаат дека театарот е најсубверзивното оружје измислено од човечкиот ум.  Тој е оној театар што ја конституира јавноста (публиката). Театарот што стана место за преиспитување на  општеството и себеси,  театарот што не  е забава, туку театар што се бори.  За ослободување.
А, се бори за која слобода? За онаа одамна заборавената, онаа што ја  снема откако човекот престана да признава било што, освен својата  моќ.
Билјана Крајчевска, драматург